Accueil  -  Toute l'actualité FEIZ  -  Keleier  -  Chronique du Père Job an Irien : Hada / Semer

Chronique du Père Job an Irien : Hada / Semer

Hada

Eur c’hreunenn n’eo netra, nemed eur bromesa. N’ouzon ket hag e-neus ar brezel en Ukrên taolet eun nebeud had en on douarou deom-ni. Bez ez eo ’vel ma vefem digalonekeet gand an oll enkadennou a sko er memez amzer war ar bed a-hirio. Boul ar bed a zo o tomma hag ar mor a uhellaio. Ar c’hovid ’neus pellet an dud an eil diouz egile, ha pep hini ’zo en em zachet en e glud. An harzou koz a gemer nerz en-dro. Ar ger «digemer» a zeu da veza eur ger danjeruz evid lod…
Gouzoud mad a reom koulskoude e paoura or bed ma n’eus ket kén a eskemmou nag a zaremprejou etre an dud. Hag e ouezom ive e c’hell ar re all kaoud menoziou a zikourfe ahanom da vond war-raog. Her gweled a ran mad amañ el liorz : bez’ ez-eus plant ha n’int ket bet hadet ganin hag a zao koulskoude heb beza goulennet aotre diganin. Piou ’neus digaset anezo? An avel, al laboused, eur pourmener bennag…? Gweled a ran evel-se teir gwezennig dero o sevel o fri e lehiou dihortoz awalc’h evidon ha ne vedont ket aze warlene. Unan a zo war al leur dirag an ti, e-touez ar gragaill : tenna a rin anezi. Unan all he-deus greet gwriziou en eul laouer-mên leun a zouar : planta a rin anezi en eul lec’h all. An trede a zo kalz re dost ouz eur voger : ne c’hell ket chom aze kennebeud; piketa a rin anezi ha goude-ze e vo gwelet!
Afer an teir gwezennig dero ’deus roet tro din da zoñjal. Ar vuez ne ya ket war a-dreñv, med war-raog. Ne c’hellan ket ober ’vel na vefent ket aze. Ne vedon ket o c’hortoz anezo, med aze emaint. Petra a rin ganto? Profou kaer int, hag unan anezo d’an nebeuta a c’hellfe sevel brao en eur c’horn euz al liorz ha goudori eun tachadig re zizolo. Evel-se eo or bed a-vremañ. Cheñchamañchou braz a zo da zond en on doareou da veva, da labourad ha da zevel daremprejou etrezom. Da skwer, piou nije soñjet, ugent vloaz ’zo, e vije mad sevel eur gouel an amezeien, d’an dud d’en em anaoud gwelloc’h ? Piou ’nije kredet e chomfe hirio er gêr kalzig tud da ober eul lodenn euz o labour ha peseurt cheñchamañchou a zeufe da heul ? An oll hajou ne roont ket frouez mad, hag eo red dibab ar re a vezo mad evid an den ha diwall diouz ar frouez pud. Or c’harg eo hada esperañs en or bed trubuillet. Ma chomom sahet er bed tremenet ne welim ket ar bloñsou nevez a c’hellfe laouennaad ar bed, hag ez-eus anezo koulskoude, med ezomm o-deus da veza anavezet ha gwarezet. Ar Spered Santel n’eo ket eet da gousked !


Semer

Une graine, ce n’est rien, seulement une promesse. Je ne sais pas si la guerre en Ukraine a semé quelques graines en nos terres. C’est comme si nous étions découragés par toutes les crises qui s’abattent en même temps sur le monde d’aujourd’hui. La terre se réchauffe et la mer s’élèvera. Le Covid a éloigné les gens les uns des autres, et chacun s’est retiré dans sa tanière. Les vieilles frontières se renforcent. Le mot « accueil » devient un mot dangereux pour certains…

        Nous savons pourtant que le monde s’appauvrit lorsqu’il n’y a plus d’échanges et de relations entre les gens. Et nous savons aussi que les autres peuvent avoir des idées qui nous aideraient à aller de l’avant. Je le vois clairement ici au jardin : il y a des plantes que je n’ai pas semées et qui poussent cependant sans m’en avoir demandé la permission. Qui les a apportées ? Le vent, les oiseaux, un promeneur quelconque. ? Je vois ainsi trois tout petits plants de chênes qui montrent le nez dans des endroits assez improbables pour moi, et qui n’étaient pas là l’an dernier. L’un est sur la cour devant la maison parmi les gravillons : je l’arracherai. Un autre a pris racine dans une auge en pierre remplie de terre : je le planterai ailleurs. Le troisième est beaucoup trop près d’un mur : il ne peut non plus rester là ; je le mettrai en pépinière et après on verra !

        L’histoire des trois plants de chênes m’a donné à réfléchir. La vie ne va pas en arrière, mais de l’avant. Je ne peux pas faire comme s’ils n’étaient pas là. Je ne les attendais pas, mais ils sont là. Que vais-je en faire ? Ce sont de beaux cadeaux, et l’un d’entre eux au moins pourrait bien pousser dans un coin du jardin et abriter un endroit trop découvert. Ainsi aussi va notre monde actuel. De grands changements sont à prévoir dans nos façons de vivre, de travailler et d’établir des relations entre nous. Par exemple, qui aurait pensé, il y a vingt ans, qu’il serait bon de mettre sur pied une fête des voisins, pour que les gens se connaissent mieux ? Qui aurait cru qu’aujourd’hui pas mal de gens resteraient à la maison pour faire une partie de leur travail, et quels changements s’ensuivraient ? Toutes les graines ne donnent pas de bons fruits, et il faut choisir celles qui seront bonnes pour l’homme, et se garder des fruits amers. Notre responsabilité est de semer l’espérance dans ce monde troublé. Si nous restons enfoncés dans le passé, nous ne verrons pas les bourgeons nouveaux qui pourraient réjouir le monde, et il y en a pourtant, mais ils ont besoin d’être reconnus et protégés. L’Esprit-Saint n’est pas allé se coucher !

Tad Job an Irien