Accueil  -  Toute l'actualité FEIZ  -  Keleier  -  Réflexion du Père Job An Irien : Anaoudegez vad ! / Reconnaissance !

Réflexion du Père Job An Irien : Anaoudegez vad ! / Reconnaissance !

Anaoudegez vad !
«Poan ar re all a zo skañv da zougen» a vez klevet a-wechou, ha gwir eo e c’hell beza skañv skoaz-ha-skoaz gand ar poaniou a c’heller kaoud on-unan da c’houzañv deveziou ’zo, dreist-oll pa vezont poaniou diremed. Ar gwasa eo marteze pa zeu ar vuez he-unan da veza divlaz ha goullo, pa zeuer da zoñjal ne zervicher mui da netra hag ec’h en em zanter ’vel a re war an tamm douar-mañ. Kalz tud koz, hag a rank beva o-unan-penn, a en em lez evel-se da vond a-nebeudou, ma n’eus den ebed d’o zacha ouz kostez ar vuez. Penaoz neuze dougen ganto o foan ? Ar gozni hag ar c’hleñved ouspenn a vir outo da gas da benn ar pez o-defe c’hoant ober, hag e kollont kalon. Eun devez araog beza kraouiet em-eus bet tro da vond da weled eur vamm-goz hag a zeblant evel-se peurliesa beza kollet ha digalonekeet. En deiz-se e oa laouen kenañ, hag em-eus goulennet diganti petra ’oa c’hoarvezet, ha setu amañ ar pez he-deus kontet din.

«Va merc’h vian, plac’h yaouank bremañ, a zo deuet da weled ahanon. Hag e serr kozeal, he-deus digaset soñj din euz eur gouignenn am-boa desket dezi ober eun deg vloaz bennag araog, hervezi. N’am-boa ket an disterra soñj a gement-se. ‘Ma karez, emezi, e raim unan asamblez, rag dalhet ’m-eus soñj mad euz ar pez ’poa lavaret din !’ Hag hi da vond d’ar gegin da glask peadra da farda ar gouignenn. Eet on ganti, souezet eun tamm. Goulenn a rae diganin ‘E pelec’h ema an dra-mañ, hag an dra-ze ?’ hag e sikouren anezi da gavoud kement tra a oa defot. Ha neuze, a-greiz pep kreiz, ’vel en eun huñvre, eo deuet soñj din euz ar pez am-boa desket dezi, hag em-eus lavaret ‘Lez ahanon bremañ da ober. Me ’gav din am-eus soñj en-dro !’ Hag he-deus sikouret ahanon da gas al labour da benn ! Nag om bet laouen on-diou o tañva ar gouignenn-ze asamblez goude-ze !»

Dre ma konte din an draig-se e welen orin he levenez : bez’ e oa c’hoaz gouest da ober eun dra bennag ha dreist-oll da ober plijadur. Karantez he merc’h-vian ’doa sachet anezi ouz kostez ar vuez. Gouzoud a rae bremañ ne oa ket bet kollet ar pez he-doa roet, hag an dra-ze a rae dezi beza sederroc’h. N’eus ket ’vel an anaoudegez vad evid lakaad an den en e zav !

Reconnaissance !
«La peine des autres est légère à porter» entend-on parfois, et c’est vrai qu’elle peut être légère en comparaison de celles que nous pouvons avoir à porter certains jours, surtout quand elles sont irrémédiables. Le pire peut-être c’est lorsque la vie elle-même devient insipide et vide, et qu’on en vient à penser qu’on ne sert plus à rien et qu’on est comme de trop sur cette terre. Beaucoup de personnes âgées, qui vivent seules, se laissent ainsi aller peu à peu, si elles n’ont personne pour les tirer du côté de la vie. Comment alors les aider à porter leur peine ? La vieillesse ainsi que la maladie les empêchent de réaliser ce qu’elles aimeraient faire, et elles se découragent. Un jour avant le confinement, j’ai eu l’occasion d’aller voir une grand-mère qui semble ainsi la plupart du temps être perdue et découragée. Ce jour-là, elle était très joyeuse; je lui ai demandé ce qui était arrivé et voici ce qu’elle m’a raconté.

«Ma petite fille, jeune fille maintenant, est venue me voir. En bavardant, elle a évoqué le souvenir d’un gâteau que je lui aurais appris à faire, une dizaine d’années auparavant, selon elle. Je n’en avais aucun souvenir. ‘Si tu veux, dit-elle, nous en ferons un ensemble, car je me souviens bien de ce que tu m’avais dit !’ Et elle de se rendre dans la cuisine pour chercher tous les ingrédients nécessaires pour confectionner le gâteau. Je l’ai suivie, un peu étonnée. Elle me demandait : ‘Où se trouve ceci et cela ?’ et je l’aidais à trouver tout ce qu’il fallait. Et alors, au milieu de tout, comme en rêve, m’est revenu le souvenir de ce que je lui avais appris, et j’ai dit : ‘Laisse-moi faire maintenant. Je crois que je me souviens !’ Et elle m’a aidée à terminer. Que nous avons été heureuses toutes les deux ensuite à goûter ensemble ce gâteau !»

Au fur et à mesure qu’elle me racontait ce fait, je voyais l’origine de sa joie : elle était encore capable de faire quelque chose, et surtout de faire plaisir. L’amour de sa petite fille l’avait tirée du côté de la vie. Elle savait maintenant que n’avait pas été perdu ce qu’elle avait donné, et cela la rendait plus sereine. Il n’y a pas comme la reconnaissance pour mettre quelqu’un debout !

Tad Job an Irien