Accueil  -  Toute l'actualité FEIZ  -  Keleier  -  Réflexion du Père Job An Irien : Digeri an nor / Ouvrir la porte

Réflexion du Père Job An Irien : Digeri an nor / Ouvrir la porte

Digeri an nor
Tost da bevar-ugent vloaz he-doa dija p’am-eus greet anaoudegez ganti, med ouz he gweled n’am-befe ket roet dezi ouspenn deg ha tri ugent, rag chomet e oa yaouank en he doare da veza hag en he spered. E kerz eur pirhirinaj aozet ganeom e Bro-Gembre em-oa bet ro da ober anaoudegez ganti, hi ginidig a Vreiz-Izel, med o chom er Stadou-Unanet. Bep bloaz e teue e vakañsou en hañv d’he bro en eun ti a oa d’he famill war bord ar mor. Goude ar pirhirinaj-se, ‘lec’h ma oa ive tud anavezet mad ganti, da vare nedeleg hag ar bloaz nevez, e resevis euz he ferz eur ger war an urziataer da lavared pegen plijet e oa bet gand ar pez or-boa bevet oll asamblez. He gwaz a varvas a-daol-trumm, hag e chomas koulskoude er Stadou-Unanet ablamour d’he bugale dimezet er vro-ze.

Miziou ha miziou goude-ze e kavis war va urziataer ar geriou-mañ a berz he merc’h hena : «va mamm a zo klañv, en ospital ema, hag e ran war he zro. Pedit eviti !» Eun nebeud deveziou warlerc’h e oen dihunet e kreiz an noz, war-dro hanternoz, gand eun taol-pellgomz. He merc’h e oa : «Va mamm a zo war-nez mervel. Ne c’hell ket komz kén, med he anaoudegez he-deus c’hoaz. Gwall ankeniet eo, ha marteze eur ger bennag euz ho perz a rafe vad dezi !» Diêz eo divorfila a greiz pep kreiz evel-se pa vezer kousket mort ! Ha petra lavared pa ne zeu respont ebed. N’ouzon ket kén petra am-eus lavaret dezi, med gouzoud a ran em-eus komzet dezi gand va fedenn ha va c’harantez, ha fiziet anezi etre daouarn ar Werhez Vari. Dihalloud en em gaver e mareou a seurt-se. En devez warlerc’h, abred diouz ar mintin, em-eus kavet war va urziataer ar geriou-mañ : «Goude ho taol-pellgomz eo bet sioulaet va mamm, hag eo marvet eun eurvez warlerc’h e peoc’h ! Bennoz Doue deoc’h !»

N’am-boa mirit ebed, rag ar c’homzou ’m-eus lavaret dezi a zo bet roet din. Anad eo din int deuet a-belloc’h egedon, euz eun donded a zo ennom oll, ha siwaz ne gredom ket awalc’h o lavared pa zeuont war bord or muzellou. M’am-eus kontet deoc’h kement-se eo peogwir em-eus kavet spontuz e vefe marvet kement a dud en ospitaliou pe e tiez re-goz, da vare ar c’hraouideg, heb den ebed da zerhel dezo an dorn ha d’o zikour da ober e peoc’h ar veaj vraz a reom oll eun deiz warlerc’h on tadou. Ar geriou pe ar jestrou diweza war an treuzou a c’hell digeri an nor ha mouga an aon !

Ouvrir la porte
Elle avait déjà près de quatre-vingts ans lorsque je l’ai connue, mais à la voir je ne lui aurais pas donné plus de soixante dix, tellement elle était restée jeune dans son comportement et en esprit. C’est au cours d’un pèlerinage que nous avions organisé au Pays de Galles que j’ai eu l’occasion de la connaître, elle qui était originaire de Basse-Bretagne, mais demeurant aux Etats-Unis. Chaque année elle revenait au pays pour les vacances d’été dans une maison de sa famille au bord de la mer. Après ce pèlerinage, auquel participaient aussi des personnes qu’elle connaissait, je reçus d’elle un mot sur l’ordinateur, à l’occasion de Noël et du premier de l’an, pour me dire combien elle avait apprécié ce que nous avions vécu tous ensemble. Son mari décéda brusquement, mais elle demeura cependant aux Etats-Unis à cause de ses enfants qui s’y étaient mariés.

Des mois et des mois plus tard, je trouvai sur l’ordinateur ces mots de la part de sa fille ainée : «Ma mère est malade, elle est à l’hôpital et j’en prends soin. Priez pour elle.» Quelques jours plus tard, je fus réveillé en pleine nuit, vers minuit, par un coup de téléphone. C’était sa fille : «Ma mère est sur le point de mourir. Elle ne peut plus parler, mais elle a encore sa connaissance. Elle est très angoissée. Peut-être qu’un mot de votre part lui ferait du bien !» C’est difficile de bien se réveiller d’un seul coup lorsque l’on est profondément endormi ! Et que dire lorsqu’il n’y a pas de réponse. Je ne sais plus exactement ce que je lui ai dit, mais je sais bien que je lui ai parlé avec ma prière et mon amour et que je l’ai confiée aux mains de la Vierge Marie. On se trouve impuissant dans de telles circonstances. Le lendemain, tôt dans la matinée, j’ai trouvé sur l’ordinateur ces mots-ci : «Après votre coup de téléphone, maman était calmée ; elle est décédée une heure plus tard, en paix ! Merci !»

Je n’avais aucun mérite, car les paroles que je lui ai dites m’ont été données. C’est évident pour moi qu’elles sont venues de plus loin que moi, de la profondeur qui est en nous tous, et qu’hélas nous n’osons pas assez dire lorsqu’elles viennent au bord de nos lèvres. Si je vous ai raconté cela c’est parce que j’ai trouvé épouvantable que tant de gens soient morts dans les hôpitaux et les maisons de retraite, au moment du confinement, sans personne pour leur tenir la main et les aider à faire ce grand voyage que nous faisons tous un jour à la suite de nos pères. Les paroles et les derniers gestes sur le seuil peuvent ouvrir la porte et éteindre la peur !

Tad Job an Irien