Salm 138

An Aotrou a anavez ahanom, hag e kar ahanom ; ablamour da ze ema ganeom en on oll oberou.

Aotrou, selled a-dost a rez ouzin,
Ha va anaoud.
Gouzoud a rez pa azezan ha pa zavan,
lntent a rez a-bell va zoñjou.
Va baleou ha va diskuiz a anavezez,
Ouz va oll henchou ez out kustum.
N’emañ ket c’hoaz ar ger war va zeod,
Ha dija ec’h anavezez anezañ.
A-dreñv hag a-raog e talhez stard warnon
Warnon az-peus lakeet da zorn.
Re vurzuduz ar ouiziegez-se evidon,
Ha re uhel, n’on ket eviti.
Pelec’h mond, pell diouz da spered,
Pelec’h tehoud a zirazout ?
Ma pignan d’an neñv, emaout eno ;
Ma tiskennan da vro an anaon, emaout aze.
Ma kemeran diouaskell ar goulou-deiz
Evid mond da jom en tu all d’ar mor,
Eno c’hoaz da zorn am ren,
Da zorn dehou a zo krog ennon.
Ma lavaran : « An deñvalijenn am goloio,
Ar sklerijenn en-dro din a vo noz.»
An deñvalijenn n’eo ket teñval dirazout,
Hag an noz a zo sklêr evel an deiz.
Krouet ’peus va lonezi ;
Ha va gwiadet e- korv va mamm.
Da veuli a ran, ken burzuduz m’az-peus krouet ahanon ;
Souezuz eo da oberou, ha va ene hen goar ervad.
Ne oa ket kuzet va eskern ouzit
Pa z’on bet greet er sekred, gwiadet e donded an douar.
Dizoare e oan c’hoaz ha da zaoulagad a wele ahanon ;
Hag en da leor e oant oll skrivet deiziou va c’hrouidigez
Ha ne oa c’hoaz hini anezo !
Evidon, pegen diêz da venoziou o Doue
Pegen diêz peurgonta anezo.
Ma niveran anezo : stankoc’h int eged trêz an aod.
Pa zihunan emaon c’hoaz ganez.
[O Doue, ma tistrujfes ar re fallagr ;
Tud a wad, pellait diouzin.
Da enebourien a zaotr da Ano.
Hen lavared a reont evid noazoud.
Penaoz chom heb kaoud kas ouz da enebourien
Ouz a re a zao a-eneb dit ec’h heugan,
Kasoni ruz am-eus evito
Enebourien ez int evidon.]
Sell a-dost ouzin, va Doue, hag anavez va c’halon,
Amprou ahanon hag anavez va zoñjou.
Gwel hag-eñ n’eo ket eun hent a boan evidon,
Ha ren ahanon war hent ar beurbadelez.
Tu me scrutes, Seigneur, et tu sais !
Tu sais quand je m’assois, quand je me lève ;
de très loin, tu pénètres mes pensées.
Que je marche ou me repose, tu le vois,
tous mes chemins te sont familiers.
Avant qu’un mot ne parvienne à mes lèvres,
déjà, Seigneur, tu le sais.
Tu me devances et me poursuis, tu m’enserres,
tu as mis la main sur moi.
Savoir prodigieux qui me dépasse,
hauteur que je ne puis atteindre !
Où donc aller, loin de ton souffle ?
où m’enfuir, loin de ta face ?
Je gravis les cieux : tu es là ;
je descends chez les morts : te voici.
Je prends les ailes de l’aurore
et me pose au-delà des mers :
même là, ta main me conduit,
ta main droite me saisit.
J’avais dit : « Les ténèbres m’écrasent !,
mais la nuit devient lumière autour de moi.
Même la ténèbre pour toi n’est pas ténèbres,
et la nuit comme le jour est lumière !
C’est toi qui as créé mes reins,
qui m’as tissé dans le sein de ma mère.
Je reconnais devant toi le prodige,
l’être étonnant que je suis :
étonnantes sont tes œuvres,
toute mon âme le sait.
Mes os n’étaient pas cachés pour toi
quand j’étais façonné dans le secret,
modelé aux entrailles de la terre.
J’étais encore inachevé, tu me voyais ; sur ton livre, tous mes jours étaient inscrits, recensés avant qu’un seul ne soit !
Que tes pensées sont pour moi difficiles,
Dieu, que leur somme est imposante !
Je les compte : plus nombreuses que le sable !
Je m’éveille : je suis encore avec toi.
[Dieu, si tu exterminais l’impie !
Hommes de sang, éloignez-vous de moi !
Tes adversaires profanent ton nom :
ils le prononcent pour détruire.
Comment ne pas haïr tes ennemis, Seigneur,
ne pas avoir en dégoût tes assaillants ?
Je les hais d’une haine parfaite,
je les tiens pour mes propres ennemis.]
Scrute-moi, mon Dieu, tu sauras ma pensée ;
éprouve-moi, tu connaîtras mon cœur.
Vois si je prends le chemin des idoles,
et conduis-moi sur le chemin d’éternité.