Accueil  -  Toute l'actualité FEIZ  -  Keleier  -  Chronique du Père Job an Irien : Ober tan / Faire du feu

Chronique du Père Job an Irien : Ober tan / Faire du feu

Ober tan

Eun deveziad a erc’h ! Ne c’hoarvez ket bep bloaz, hag hirio eo sioul pep tra er c’horn-bro. Eun dro vad eo da ober tan er zal vraz, ha da ziskuiza eun tamm e-kichenn an tan. Tammou koad koz a zo aze en disklao abaoe pell, ha ne c’houlennont nemed eun dra : beza lakeet da rei o diweza tommder ’n’eur dremen da c’hlaou beo ha da ludu goude-ze. N’eo ket ar paperiou koz a vanko evid enaoui an tan, hag an dommerez a gano e-kreiz ar siminal. Ouspenn-ze, gand ar yenienn a ra hirio er-mêz, e vezo brao chom da azeza aze da domma ouz nerz an tan, eun doare da zisternia eun tamm e-kreiz ar goañv skuizuz-mañ ha ne lavar ket peur ec’h echuo !
Ankounac’heet on-eus an eürusted don a veze ennom gwechall pa vezem oll asamblez tro-dro d’ar ziminal e-kichenn an tan. Pep hini ahanom e-noa e garg, ha va hini din-me a oa rei skodou-tan d’am zad-koz da dana e gorn-butun. Unan euz va breudeur a vage an tan, hag unan all a oa karget euz ar zoufletez. Istoriou a veze da gonta forz pegement, ha va c’hoarezed bian ne vezent ket ar re ziweza evid ijina pe gonta ar marvaillou diweza. Sioulder ha c’hoarz tro-dro d’an tan, hag ive kanaouennou bep an amzer. Ne ouiem ket e oam war dreuzou ar baradoz.
An amzer ’neus greet e hent ha n’emaom ket kén er memez bed. Hirio an deiz emaom en eur bed all, deuet da veza kalz re yen, ha marteze on-eus ankounac’heet an eürusted sioul a c’heller kavoud tro-dro d’eun tan. O ma c’hellfen devi ar C’hovid daonet-se en tan am-eus enaouet ! Med neuze e rañ-kfen da genta kemer skwer diwar an tan-se. Lod euz an tammou koad koz a zeblant beza leiz, hag e lakan anezo tro-dro d’an dommerez eur pennadig amzer da genta da zizehi, ha goude-ze e lakan anezo en dommerez. Neuze avad e krogont mad hag e roont o zommder ’vel ar re all : dond a reont da veza ruz-tan beo, hag e strakont, hag e kanont hag e roont o sked heb marhata. Ha red e vefe din ober evel-se, da lavared eo kas an nebeudig tommder a zo ennon da dud all a anavezan, hag a zo sklaset gand ar riou, peogwir ne zeu den da weled anezo ? Klask beza kristen a zistroad aliez on emgarantez etoare !
Dañjeruz eo ober tan, a zo bet lavaret din atao ! Eur wech, eur breur din a reas tan e genou eul lochenn, med eur fourrad avel a gasas an tan beteg kostez al lochenn hag e oe devet houmañ hag an oll draou a oa enni ! Dañjeruz eo ober tan ive peogwir e c’hell dond deoc’h soñjou ha ne vedoc’h ket o c’hortoz. Direñka a reont, ha marteze n’eo ket koad hepkén a vezo neuze da zevi ! An digareziou toull a c’hell devi mad ive, ma vezont taolet en tan ! Med yen-sklas eo er-mêz…

Faire du feu

Une journée de neige ! Cela n’arrive pas tous les ans, et aujourd’hui tout est silencieux dans le coin. Une belle occasion de faire du feu dans la grande salle, et de me reposer un peu auprès du feu. Il y a là, à l’abri depuis longtemps, de vieux morceaux de bois qui ne demandent qu’une chose : être amenés à donner leur dernière chaleur en devenant charbons ardents, puis cendres. Ce ne sont pas les vieux papiers qui manqueront pour allumer le feu, et le poêle chantera au coeur de la cheminée. En outre, avec ce froid qui sévit aujourd’hui dehors, il fera bon s’asseoir là à se réchauffer à la chaleur du feu, une manière de dételer un peu au coeur de cet hiver fatiguant qui ne dit pas quand il s’arrêtera !
Nous avons oublié le bonheur profond que nous ressentions autrefois lorsque nous étions tous ensemble autour de la cheminée auprès du feu. Chacun de nous avait son rôle, le mien étant de donner des tisons à mon grand-père pour allumer sa pipe. Un de mes frères nourrissait le feu, et l’autre était chargé du soufflet. Il y avait des tas d’histoires à raconter, et mes petites soeurs n’étaient pas les dernières à imaginer et conter les derniers potins. Silence et rires autour du feu, et aussi des chansons de temps en temps. Nous ne savions pas que nous étions au seuil du paradis.
Le temps a poursuivi sa route, et nous ne sommes plus dans le même monde. Aujourd’hui nous sommes dans un autre monde, devenu beaucoup trop froid, et peut-être avons-nous oublié le calme bonheur que l’on peut trouver auprès d’un feu. Ah si je pouvais brûler ce damné Covid au feu que j’ai allumé ! Mais alors je devrais d’abord prendre exemple sur ce feu. Certains de ces vieux morceaux de bois semblent humides, et je les mets d’abord autour du poêle pendant un moment pour sècher, et ensuite je les mets dans le poêle. Alors ils s’enflamment facilement et donnent leur chaleur comme les autres : ils deviennent rouge-feu, ils craquent, ils chantent et expriment leur beauté sans hésiter. Devrais-je agir ainsi, c’est-à-dire apporter le peu de chaleur qui existe en moi à d’autres que je connais, et qui sont transis, parce que personne ne vient les voir ? Chercher à être chrétien bouscule souvent semble t-il notre égoïsme…
C’est dangereux de faire du feu, m’a t-on toujours dit ! Une fois, un de mes frères fit du feu à l’entrée d’une grange, mais un coup de vent porta le feu jusqu’au bord de la grange, qui brûla entièrement avec tout ce qu’elle contenait ! C’est dangereux de faire du feu aussi, parce qu’il peut vous venir des pensées que vous n’attendiez pas. Elles dérangent, et peut-être alors ce n’est plus seulement du bois qu’il faudrait brûler ! Les excuses creuses peuvent bien brûler aussi, si on les jette au feu ! Mais il fait un froid glacial dehors…

Tad Job an Irien